Türk Kızı Elif

Aramızda hep anlaşılmaz bir dargınlık var. Ben yaklaştıkça Elif kaçıyor, ben durdukça Elif’de duruyordu. Bir papatya çiceğinin falı gibi, seviyormuydu? Sevmiyormuydu? Sanki biraz umut var gibiydi, yada bana öyle geliyordu…

Yaşı henüz 23’tü almancı türk kızının, belki bana göre biraz çocuktu, ama her geçen gün gözlerimin önünde biraz daha büyüyordu. Yada ben onu büyütüyordum gözlerimde.

Bir yandanda kalbimi sıkıştıran bir korku! Yanında hiç görmediğim, ama gözlerinde gölgesini gördüğüm bir adam, belki bir ensesi kalın, belki genç bir Alman.

Açık kahve tonun ağır bastığı renkli gözleri var, ceylan gözlü diyorum ben ona, kızıyo bazan bazanda gülüp geçiyo “Allahım ya!” Hep böyle der Elif “Allahım ya!” Bugünde uzun sarı saçlarını topuz yapmıştı, ince dudaklarının üzerine de kırmızı ruj, öyle güzel bir resimdi ki kalbim göğsüme sığmıyordu, nasılda yakışmıştı nur gibi beyaz yüzüne.

Aklım durmuş, dalmışım öyle. “Helo !”  Almanya Almanya olalı böyle güzel gördümü acaba? İkinci adıda Nur’muş zaten Elif Nur  “Helo !” Başım mobese kamerası gibi sol omuzumdan sağ omuzuma kadar dönüyor o tezgahın önünden geçerken, sonra dönüp bana doğru bakıyor, “Uyuma müşteriye bak” diyor gülümseyerek. Kırmızı ince dudakları daha bi güzel oluyo gülümseyince, “Helo !” diyor kadıncağızın biri bikez daha, kim bilir nezamandan beri sesini bana duyurmaya çalışıyor, oysa ben Elifi seyrederken başka birşey görmüyorum duymuyorum.

Mesai bitti artık…

Tren istasyonuna gitmeden önceki son sigaramı çekiyorum çalıştığımız türk marketinin arka kapısında, sigara bahane aslında maksat onu görmek, vaktin varsa birer kahve içelim diyeceğim, belki yine bir bahene bulacak inatcı kız, nede olsa hamurunda karadenizin mayası var.

Bugün olmazsada yarın, arkadaşça derim, Elif dondurmayı sever “Cafe Barcelona’nın” çilekli dondurması çok güzelmiş sende çilek gibisin ya derim, Türk usulü severim yani. Gerçi Almanyada doğup büyümüş işe yararmı bilmiyorum, ben beceremem zaten Alman usulü sevmeyi, ama arada du bist şön diyorum ona güzelsin demekmiş, öyle yada böyle ikna ederim işte.

Derken onun sesini duyuyorum. “Sen gitmiyormusun hâlâ? ” diye soruyor, dönüp bakıyorum, kapının eşiğinde duruyor biraz beride; açmış topuzunu uzun sarı saçları beline kadar düşmüş, yürüyor dibime kadar sokuluyor. “Ne bekliyorsun? ” Rüzgar bir tutam saçını ağzına üflüyor, tutuluyorum SENİ diyemiyorum, bir baş hareketiyle saçlarını geriye doğru atıyor, anlamsız bişeyler mırıldanıyorum  “Allahım ya cevap bile vermiyor ” iki tel saç kalıyor dudaklarının üstünde, az önce planladığım herşeyi unutuyorum bu manzara karşısında  “Cafe Barcelonayı” çilekli dondurmayı ve  du bist şön’ü herşeyi, donup kalıyorum öylece  “Neyse gitmem lazım” diyor “cüzz ” ve arkasını dönüp yürümeye başlıyor hızlı adımlarla, yanında herşeyi alıp götürüyor, rüzgarı, saçlarını hatta dudaklarının üstünde kalan iki teli bile, belki kol çantasının içinde, belkide  incecik boynunda asılı duran “N” harfli kolyesinde, bir ben kalıyorum oracıkta ama benden geriye kalanlar, bütün gün kurduğum hayallerimide  kendisiyle götürüyor, sadece gözlerimi bırakıyor döndüğü sokağın köşesinde.

Böyle bir anın ardından eve gidemezdim duvarlar üzerime yürürdü. Elif’i Oberhausende yitirdikten sonra tren istasyonuna kadar yürümüş, sıradaki trene binerek Duisburgda bir türk cafesine gitmiştim, oysaki yolumun üzerinde bile değildi, o gece kimlik kontrolü için polisler cafeye baskın yaptı, Almanyada kaçak kaldığım için Türkiyeye sınırdışı edildim. Ogün Elif’i son görüşümdü.

Murat Çankaya